صفحه‎ی عکاسی را در کاغذ سیاه گذاشت و کنار مواد فسفرسنت مختلف قرار دارد. همه جواب‎ها منفی بود. هیچ یک از مواد مورد آزمایش اثری بر صفحه عکاسی نگذاشتند، این بار بکرل نمک های اورانیوم را آزمایش کرد. نتایج نشان می‌داد که این ترکیبات اثر شدیدی روی صفحه‎ی عکاسی می‌گذارند.

در هر صورت به زودی مشخص شد که سیاه شدن صفحه‎ی عکاسی، هیچ ارتباطی با مواد فسفرسنت ندارد، چون این مواد، در تاریکی صفحه عکاسی را تیره کرده بودند. علاوه بر آن نمک های غیر فسفرسنت اورانیوم و حتی اورانیوم فلزی نیز صفحه‎ی عکاسی را تیره کرده بود. مشخص است که نوع جدیدی از تابش که قابلیت عبور از کاغذ سیاه را هم دارد، باعث تیره شدن صفحه عکاسی شده بود. البته بسیاری بر این عقیده اند که هانری بکرل به طور کاملاً تصادفی موفق به کشف رادیواکتیو شده است.

در ابتدا تصور می‌شد که این تابش جدید نیز مشابه پرتو x است. اما تحقیقات بیش‎تر توسط پیشگامان علوم هسته ای یعنی بکرل، پیرکوری (Piere Curie) ماری کوری ( Marie Curie ) ، ارنست رادرفورد (Ernest Rutherford) نشان داد که رادیواکتیویته بسیار پیچیده تر از چیزی است که تصور می‌شد. پس از آن با ادامه‎ی تحقیقات دانشمندان در سال 1911 رادفورد وجود هسته را در اتم‌ها اعلام کرد.

محققان هم چنین دریافتند که عناصر شیمیایی دیگر نیز ایزوتوپ های رادیواکتیو دارند. رادیواکتیویته به ماری کوری کمک کرد تا رادیوم و باریوم را که از نظر خواص شیمیایی بسیار به هم شبیهند و تشخیص آن‎ها دشوار است، از هم جدا کند. اما مدت‎ها طول کشید تا دانشمندان به خطرات تشعشعات رادیواکتیو پی ببرند.

آنها حتی نمی دانستند که اگر این مواد وارد بدن انسان شود همچنان به تشعشع خود ادامه می‌دهد و در اکثر موارد باعث ابتلاء فرد به سرطان و دیگر مشکلات وخیم خواهد شد. حتی بسیاری از پزشکان مواد رادیواکتیو را به عنوان دارو به بیماران خود تجویز می‌کردند.

ماری کوری پیش از مرگش علیه این نوع درمان سخنرانی کرد و درباره اثرات ناشناخته‎ی تشعشعات روی بدن انسان هشدار داد.جالب آن که علت مرگ ناگهانی وی نیز به این علت بود که در معرض تشعشعات مواد رادیواکتیو قرار داشت و این در حالی بود که تا آن زمان اثرات مضر اشعه ی رادیو اکتیو ناشناخته بود.